Nastający wieczór w Desire oznaczał kłopoty. Nie, nie dla wampirów, dla ludzi. Oni jednak o nich nie wiedzieli. Kto by pomyślał, że w dwudziestym pierwszym wieku ta okropna, krwiożercza rasa żerująca na ludzkiej krwi zbudzi się po 107 latach wznawiając swe polowania z niewyobrażalnym glodem własnie tutaj?
Słońce już dawno zaszło, nie bylo jednak aż tak ciemno, od rozświetlających miasto neonów i lamp ulicznych.
W centrum Desire wlaśnie czaił się jeden z tych żądnych ciepłej krwi, cieni. Stał pod rozłożystym miłorząbem japońskim, który był jednym z niewielu elementów zielonych w centrum potężnej metropolii, opierając się swobodnie o jego pień. Miał na sobie tak jak zwykle, długi, czarny płaszcz z dużym kapturem, w razie deszczu. Ciemne, długie fale włosów spływały po jego wysuszonych ramionach jak kaskady, sięgając prawie polowy uda. Jego twarz wyglądała na młodą. Miał bardzo jasną cerę, możliwe, że całkowicie białą, uwieńczoną sinymi ustami w których czaił się cień uśmiechu. Złapał sie za ramiona, tak, że wyglądał jakby było mu zimno. Od czasu do czasu lustrował wzrokiem przechodniów, zwykle wpatrując się w ciemny, betonowy chodnik i kałużę w której odbijały się kolorowe neony z barów i sklepów, a także duża kilkumetrowa reklama nowych Pretz o smaku fioletowych ziemniaków.
Długa, prosta grzywka zasłaniała mu prawie całe oczy. Stojąc tak samotnie pod drzewem przywoływał na myśl chłopca zagubionego w tętniącej zyciem metropolii. Wyglądał jakby na kogoś czekał.